Hello beautiful people

Since this is my first blog post, I thought I would tell you a little bit about myself. My name is Anita. I’m 22 years old. I’m half Thai and half Norwegian. I’m currently doing a Bachelor in Medicine, or pre-med as some of you would call it. When I was younger, my parents would take me everywhere and I got to see a lot of things kids my age never knew existed. Over the years my curiosity grew and left me wanting more. I guess this is why, at 18 years old, I decided to finish high school in Spain.  Also…coming from a city with 18,000 inhabitants can be pretty boring. ..

After I graduated I knew I didn’t want to stay in Norway. I started going a lot back and forth between Norway and Thailand; this went on for a whole year. In January 2013 I had fallen so madly in love with Thailand that I decided to try to live there for a period of 6 months, and as you can see it turned out to be a lot longer. Here, I met my boyfriend, who has become one of the most important persons in my life.

Everyday life in Bangkok is everything else than back in Norway, there’s always something happening. There are all these amazing events, all types of places to shop and eat. There’s all these traveling opportunities, and most important it’s affordable…ahhhh … I guess this is why I’ve decided to start this blog, to share this with you guys, so that you can have the opportunity to do the same, either through following my journey on the blog or in real life.

Me and my bf at a wedding in Singapore

นี่คือการโพสต์บนบล็อกครั้งแรกของฉัน คงจะดูเข้าท่าหากฉันขอแนะนำตัวสักเล็กน้อย ฉันชื่อ แอนนิต้า (Anita) ค่ะ อายุ 22 ปี เป็นลูกครึ่งไทย นอร์เวย์ ตอนนี้กำลังเรียนปริญญาตรีสาขาแพทยศาสตร์ หรือที่หลายคนเรียกว่า pre-med ตอนฉันยังเด็ก พ่อแม่พาฉันไปทุกที่และฉันได้เห็นหลายสิ่งหลายสถานที่ที่เด็กหลายคนไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีอยู่บนโลกนี้ ตลอดเวลาหลายปีความสงสัยของฉันเพิ่มมากขึ้นและฉันต้องการรู้จักโลกให้ดีกว่านี้ และนี่คือเหตุผลที่ฉันตัดสินใจเรียนจบ ม.ปลาย ที่สเปน ตอนอายุ 18 ปี อีกเหตุผลหนึ่ง…การที่ฉันมาจากเมืองที่มีประชากรแค่ 18,000 คน มันดูน่าเบื่อไปเลย

หลังจากที่ฉันเรียนจบฉันรู้สึกว่าไม่อยากอยู่ที่นอร์เวย์อีกแล้ว ฉันจึงเริ่มเดินทางไปๆมาๆระหว่างนอร์เวย์และประเทศไทยเป็นเวลาหนึ่งปีเต็ม และแล้วในเดือนมกราคมปี 2013 ฉันหลงรักเมืองไทยชนิดถอนตัวไม่ขึ้น จึงตัดสินใจอยู่ที่นี่อีก 6 เดือนเต็ม แต่เพื่อนๆคงจะเห็นแล้วว่าฉันอยู่มานานเกินกว่านั้นแล้ว 

และที่นี่เอง ฉันได้พบกับแฟนของฉันที่กลายเป็นหนึ่งในคนที่สำคัญที่สุดในชีวิตฉัน และพูดได้เลยว่าเราเป็นคู่รักสไตล์ฝรั่งเศสที่น่ารักที่สุดในโลก และเราคบกันมาได้ 1 ปีแล้ว เพื่อนๆจะได้เห็นเขาบนบล็อกนี้บ่อยๆแน่นอน ไม่สิ จริงๆแล้วเพื่อนๆจะได้เห็นเราทั้งคู่บ่อยๆแน่นอน

ชีวิตทุกวันในกรุงเทพไม่เหมือนกับที่นอร์เวย์เลย เพราะที่นี่จะต้องมีเรื่องต่างๆให้ติดตามตลอด ทั้งการจัดงานที่สุดยอดต่างๆ แหล่งช๊อปปิ้งและหาของกิน รวมถึงโอกาสมากมายที่ทำให้ฉันได้ท่องเที่ยวและที่สำคัญที่สุด ไม่แพงเลย….โอ๊ย….ฉันรักเมืองไทยสุดๆเลย

«Siden dette er mitt første blogginnlegg, tenkte jeg at jeg måtte fortelle litt om meg selv.  Mitt navn er Anita, og er 22 år gammel. Jeg er halvt Norsk, og halvt Thai. For øyeblikket er jeg nettstudent hos Atlantis medisinske høgskole i Olso, og er på mitt 2. år på bachelor i medisin. Takket være mine foreldre, så reiste jeg mye og opplevde mange ting som ikke folk på min alder hadde da jeg var ung. Det var vel det som fikk meg til å flytte til Spania som 18år, og fullføre videregående der. Etter siste året var ferdig, reiste jeg mye fram og tilbake mellom Norge og Thailand, dette foregikk et helt år. Det var først i januar 2013, at jeg bestemte meg for å flytte til Thailand. Nærmere sagt Bangkok. Planen min var å bo der i 6 mnd, noe som fort viste seg å bli lengre. Her møtte jeg en person som har blitt en av de mest viktigste personene i mitt liv.  Så, nå bor vi her sammen, og har verdens mest nusselige frenchie. Han fylte forresten nettopp 1år. Jeg regner med dere kommes til å se mye av begge to på bloggen.

Hverdagen her nede i Bangkok er alt annen enn hjemme i Norge. Virkelig. Her er det alltid noe som skjer. Det er utallige muligheter for shopping og spisesteder. Helt syke arrangement og fester, og for å ikke snakke om reisemulighetene. Det er vel egentlig det som er den største grunnen til at jeg startet denne bloggen- for å kunne dele dette med dere, og kanskje overbeviser jeg dere til å gjøre det samme?»

-A